Τι κοινό έχουν ένα πιάτο ζεστή σουσαμόσουπα, η δίαιτα του Μάκη του ιπποπόταμου, η συνταγή ενός πελεκάνου γιατρού από το Μεξικό, ένα δέντρο που τραγουδάει, το αναψυκτικό της καμήλας με τα δύο μπικίνι, και τα γυαλιστερά λουστρίνια του ασβού; Τον κύριο Αγησίλαγο που ένα πρωί απλά… ξύπνησε με μαγουλάδες…
Σώματα με μνήμες. Σώματα του λόγου και της σιωπής. Σώματα-ιδέες. Σώματα-ύλη. Σώματα «χαμαιλέοντες». Σώματα-λάστιχο. Σώματα έτοιμα να εικονοποιήσουν τα πάντα: τις αισθήσεις, τις καιρικές συνθήκες, τους τόπους, τον χρόνο, τα αντικείμενα, τις ψυχικές καταστάσεις, το χιούμορ, την αθωότητα.
Μπορεί τα λόγια αυτά, να μοιάζουν παρασυρμένα από το μελό ρομάντζο του Αιμίλιου και της Ερμιόνης -όμως δεν είναι. Είναι παιδιά της συγκίνησης που μεταφέρει αυτή η παράσταση με έναν αγνό τρόπο και είναι δύσκολο να μην τα επικοινωνήσεις.