Ξεκίνησε κάνοντας θέατρο δρόμου το 1999 και μέχρι το 2005 είχε ενσωματώσει σύγχρονες τεχνικές (ξυλοπόδαρα, fire juggling, υποκριτική θεάτρου δρόμου), σε απαιτητικά ως προς την ακρίβεια της εκτέλεσής τους θεάματα δρόμου.

Το 2007 πρωταγωνίστησε στην παράσταση Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος του Δήμου Αβδελιώδη (ΔΗΠΕΘΕ Χίου, ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, «Παλλάς»). Η Αντιγόνη του Σοφοκλή (Θέατρο Χυτήριο 2007, Θέατρο του Νέου Κόσμου 2007-2008) και οι Βάκχες του Ευριπίδη (Bios 2010), ήταν οι πρώτες παραστάσεις που σκηνοθέτησε, εστιάζοντας στη μουσικότητα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας.

Το 2011 ανέβασε Το θείο τραγί του Γιάννη Σκαρίμπα, με τη μορφή συναυλιακής θεατρικής αφήγησης, συνοδεία ζωντανής ροκ μουσικής (Bios). Εκείνο το διάστημα δούλευε, παράλληλα, ως ανειδίκευτος εργάτης σε συνεργείο ηλεκτρολόγων για τη δημιουργία φωτοβολταϊκών πάρκων και, αμέσως μετά, ως ψήστης σε μεγάλη αλυσίδα αρτοποιίας. Το 2014, ενώ συνέχιζε να εργάζεται ως ψήστης, επανέλαβε Το Θείο τραγί (Bios). Η παράσταση συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και συνεχίστηκε στο Θέατρο «Λευτέρης Βογιατζής».

Η επόμενη παράστασή του ήταν Το ’21, μια συρραφή κειμένων των χρόνων της επανάστασης του 1821, με τη φόρμα της ροκ συναυλιακής αφήγησης (Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2015, Gazarte 2015-2016, θέατρο Πορεία 2016). Την ίδια χρονιά εργάστηκε σε αποθήκη τροφίμων, όπου φτυάριζε μείγματα οσπρίων, εξυπηρετούσε πελάτες και συσκεύαζε προϊόντα. Έπειτα άρχισε να διδάσκει υποκριτική με όχημα το τραγούδι.

Το 2017 σκηνοθέτησε και συμμετείχε ως ηθοποιός στους Πέρσες του Αισχύλου, εκπροσωπώντας τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Η παράσταση παρουσιάστηκε σε πόλεις της Κύπρου, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, στο Ηρώδειο και σε αρχαία θέατρα της Ελλάδας. Το 2018 σκηνοθέτησε και συμμετείχε ως ηθοποιός στις Βάκχες του Ευριπίδη στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και το καλοκαίρι που ακολούθησε, επαναλήφθηκε η παράσταση των Περσών, περιοδεύοντας στην Κύπρο και σε όλη την Ελλάδα.

Η μέχρι τώρα εργασία του στο θέατρο αναδεικνύει τα ποιητικά έργα, τόσο ως θεατρικά όσο και ως μουσικά δρώμενα, όπου ο ήχος, ο ρυθμός, η μουσικότητα του λόγου και η τέχνη του ηθοποιού γίνονται το όχημα του θεατή – ακροατή για την δυναμική πρόσληψη των νοημάτων του έργου. Τα τελευταία χρόνια, κινείται συνειδητά σε δραματουργικές περιοχές του θεάτρου που δοκιμάζουν να αναδείξουν ζητήματα προσωπικής ελευθερίας, κοινωνικού δογματισμού και ιστορικής μνήμης.