Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. & Το πράσινό μου το φουστανάκι

της Λένας Κιτσοπούλου

Η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α» και το «Πράσινο μου το φουστανάκι», δύο σπουδαία κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου, παρουσιάζονται σε ενιαία παράσταστη, συνομιλώντας, με τρόπο κωμικό και σαρκαστικό, για την αδυσώπητη μοναξιά των καιρών μας.

Μέσα στο πλαίσιο της έντονης μοναξιάς που βιώνουν οι ηρωίδες της, η συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να θέσει το θέμα του νοήματος του λόγου. Η έλλειψη νοήματος στο λόγο μεταμορφώνεται, προοδευτικά, στη συνείδηση των ηρωίδων της, σε μια αίσθηση έλλειψης νοήματος της ίδιας της ύπαρξης που τις κάνει να νιώθουν ανούσια και ελλειμματική ολόκληρη τη ζωή τους. Τις οδηγεί στο μηδενισμό. Και οι δύο επιθυμούν διακαώς να γίνει κάτι. Κάτι να αλλάξει. Να βγουν με ένα μαγικό τρόπο από την πλήξη, την ανία και τη μοναξιά.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Το έργο

Η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. γράφτηκε το 2009 κατόπιν παραγγελίας του Εθνικού Θεάτρου. Μέσα στον ιδιωτικό χώρο του σπιτιού της μια σύγχρονη γυναίκα, καλλιτέχνης, μονολογεί. Περιμένει τον εραστή της. Μαζί του τη συνδέει όχι ο έρωτας αλλά η ανάγκη. Κατά τη διάρκεια της αναμονής της επικοινωνεί με τους θεατές όλα τα προσωπικά της αδιέξοδα. Τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο βλέπει τον εαυτό της και τον κόσμο.

Η ηρωίδα της Κιτσοπούλου είναι ένα «εξαιρετικά κωμικό πρόσωπο που αυτοσαρκάζεται, πηδώντας ιλλιγγιωδώς από τη μια θεματική στην άλλη».

Η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Λένας Κιτσοπούλου είναι ένα έργο που σε πρώτο επίπεδο μοιάζει να έχει σαν άξονα το θυμό της ηρωίδας του για την πραγματικότητα που την περιβάλλει. Στην ουσία όμως «μιλάει για το προσωπικό αδιέξοδο του ανθρώπου, για τη ματαίωση και τη ματαιότητα, την κοινωνική πίεση, για το τέλος της αθωότητας και της πίστης. Για την ανάγκη του γέλιου μπροστά στην καθημερινή αναμονή του θανάτου». Μιλάει για το δικαίωμά του κάθε ανθρώπου να επιλέγει να ζει σε κατάσταση μη ισορροπίας, να συγκρούεται με τις κοινωνικές συμβάσεις, να χάνει το μέτρο και να το απολαμβάνει, να κάνει λάθη και να μη λυπάται να πληρώσει γι’ αυτά.

Είναι ένα έργο ύμνος στην παρατεταμένη εφηβεία μιας γενιάς που αρνείται να ωριμάσει, που δεν θέλει να καταλάβει και να συμβιβαστεί.

Το πράσινό μου το φουστανάκι γράφτηκε το 2008 και ανέβηκε πρώτη φορά στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Σκουλά.

Πάνω στη σκηνή του θεάτρου μια γυναίκα που φοράει μπούργκα μονολογεί. Δίνει την εντύπωση ότι σκοπεύει να κάνει μια τρομοκρατική ενέργεια. Γρήγορα όμως αποκαλύπτεται ότι κρύβει το μωλωπισμένο της πρόσωπο. Δείχνει θύμα κακοποίησης. Είναι όμως; Μήπως πίσω από το πρόσωπο του θύτη κρύβεται ο ίδιος της ο εαυτός; Μήπως η ίδια είναι θύμα και θύτης την ίδια στιγμή;

Η συγγραφέας

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, η Λένα Κιτσοπούλου (γενν. 1971) είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, δραματουργός, στιχουργός, αλλά και τραγουδίστρια, με μεγάλη αδυναμία στο ρεμπέτικο. Έχει καταφέρει μέσα σε λιγότερο από επτά χρόνια να θεωρείται η πιο πολυσχιδής, αιρετική, ορμητική, έως και βλάσφημη καλλιτέχνης της νεότερης γενιάς.

Η πρώτη συλλογή διηγημάτων της, με τον τίτλο Νυχτερίδες (εκδ. Κέδρος, 2006), απέσπασε το πρώτο βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα από το περιοδικό Διαβάζω. Ακολούθησε μια δεύτερη συλλογή διηγημάτων της: Μεγάλοι Δρόμοι (εκδ. Μεταίχμιο, 2010).

Η πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία της Κιτσοπούλου ήρθε με το μετα-φεμινιστικό και σαρκαστικό μονόλογο Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. με ηρωίδα μια Ελληνίδα που μονολογεί λίγο προτού αυτοκτονήσει.

ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ/Η επιστροφή

Όταν το 2004 αναστείλαμε τη λειτουργία των Νέων Μορφών, νιώθαμε ότι έχει πολύ φασαρία σ’ αυτή την πόλη και η ανάγκη μας ήταν να σιωπήσουμε. Αισθανόμασταν ότι μέσα σε μια συνθήκη αφθονίας και υπερκαταναλωτισμού εμείς δεν είχαμε κάτι να πούμε. Δεν ξέραμε πώς να συνεχίσουμε. Εκείνη τη χρονική στιγμή δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα επακολουθήσει. Πως η κρίση θα ματαιώσει τις ελπίδες μας, πως ο θυμός μας θα πνίγεται μέσα στο άδικο, πως οι ενοχές μας για όσα δε ζήσαμε θα γίνουν φαντάσματα και θα στοιχειώσουν τα όνειρά μας. Όταν ήρθαμε σε επαφή με τη Μ.Α.I.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Λένας Κιτσοπούλου, νιώσαμε ότι μιλάει για όλα αυτά που κι εμείς σκεφτόμασταν αλλά δεν τολμούσαμε να πούμε. Έτσι πήραμε την απόφαση της επανεκκίνησης των Νέων Μορφών.

Σε μια εποχή, λοιπόν, που όλα τα δεδομένα έχουν ανατραπεί, που ζούμε σαν κάποιος να τραβάει διαρκώς το χαλί κάτω από τα πόδια μας, σε μια στιγμή που η μοναδική επιλογή είναι ο επαναπροσδιορισμός της πραγματικότητας αλλά και του εαυτού μας, οι Νέες Μορφές, μετά από δώδεκα χρόνια σιωπής αποφασίζουν την επαναλειτουργία τους.

Γιάννης Παρασκευόπουλος