Η αναγνώριση
του Άκη Δήμου
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Η Γιώτα Φέστα σ’ έναν αποκαλυπτικό μονόλογο.
Μια γυναίκα περιμένει κάθε Πέμπτη απόγευμα έναν άντρα.
Ξαφνικά την καλούν για αναγνώριση.
Αναγνωρίζει την ιστορία της ζωής της.
“Τι θα πει θα σε σκέφτομαι πάντα”; “Τι άλλο από το θα σε αδικώ ισόβια”
Μια ερωτική ιστορία σαν κι αυτές που περνούν πάνω απ‘ τις ζωές και τις σαρώνουν. Τις αφήνουν γυμνές και έρημες.
“… Ήθελα να γράψω αυτή την ιστορία γι αυτή τη γυναίκα και γι αυτόν τον άντρα, που είναι ανυπόφορα παρών σ’ αυτό το έργο, κι ας μη μπορεί να αρθρώσει ούτε λέξη…” Άκης Δήμου
“Πρέπει να είναι χειμώνας, για να μπορώ να φανταστώ μιαν Άνοιξη”.
Ο Άκης Δήμου για την Αναγνώριση
“Η Αναγνώριση” πρωτογράφτηκε τον χειμώνα του 2002.
Δεν θυμάμαι την αφορμή.
Θυμάμαι μόνο το τετράδιο: μπλε, μεσαίου σχήματος. Πενήντα σελίδες, όλες με ρίγες. Σκεφτόμουν τη Λούλα Αναγνωστάκη.
Ένα τηλεφώνημα.
Κάτι αδιέξοδους έρωτες.
Γυναίκες και άντρες να χάνουν τα χρόνια τους λησμονώντας – πώς το ‘γραψε ο Καρούζος; – «τον ήχο ενός ανθρώπου μεσ’ στα ενδύματα».
Τις παραιτήσεις.
Ύστερα δεν σκεφτόμουν τίποτα.
Μονάχα ότι ήθελα να γράψω αυτή την ιστορία, μ’ αυτόν τον τρόπο.
Γι’ αυτή τη γυναίκα και γι’ αυτόν τον άντρα, που είναι ανυπόφορα παρών σ’ όλο το έργο κι ας μη μπορεί να προφέρει ούτε μια λέξη.
Για να ακούγεται εδώ, σημαίνει ότι τελικά τα κατάφερα.
Την έγραψα.
Δεν ξέρω το νόημά της.
Οι συντελεστές
- Κείμενο: Άκης Δήμου
- Σκηνοθεσία: Φρόσω Μαστρόκαλου – Γιώτα Φέστα
- Σχεδιασμός ήχου: Σοφία Καμαγιάννη
- Φωτογραφίες: Anna Kei
- Παραγωγή: Pan Entertainment
Έγραψαν για την παράσταση
…εξαιρετικό μονόπρακτο. Η Γιώτα Φέστα έπιασε το νήμα σε μια σκηνοθεσία εσωστρεφούς λιτότητας. Κανένα στολίδι, καμία εξωτερική διαφυγή στη διαδρομή προς την καταβύθιση. Ο δρόμος είναι εσωτερικός. … Η Φέστα ήταν η απόγνωση της ηρωίδας, βυθισμένη στην αδιάλειπτη μοναξιά της, απέφυγε ερμηνευτικές εκρήξεις. Η διαμαρτυρία, το βάσανο, συντελείται βαθιά, εκεί που οι απώλειες δεν αντιστρέφονται. Ακόμη πιο βαθιά. Η διαδρομή είναι αποκλειστικά εσωτερική και ο πόνος άηχος.
Άννα Μιχαλιτσιάνου aixmi.gr
H Γιώτα Φέστα είναι τόσο άμεση και επιβλητική σε αυτό που κάνει. Εντυπωσιάζοντας με τον τρόπο που στήνεται η κινείται. Συγκλονίζει με τον θαρραλέο τρόπο που αντιμετωπίζει τη σκιά της ίδιας της μοναξιάς της στον τοίχο σαν ζωντανή μετάνοια. Τρομάζει με το ποσό βαθύτατα έχει επενδύσει προσωπικά και δοθεί σε αυτό το κείμενο και την παράσταση. Το δυνατό χειροκρότημα στο τέλος είναι κάθαρση για την ίδια όσο και για το κοινό, και αναγνώριση μιας ιδιαίτερης ερμηνείας.
Ο Δήμου στον πράγματι έξοχο μονόλογο της προδομένης γυναίκας σωρεύει όλη την πίκρα, όλη την αποστροφή, όλη την απαξίωση όχι μόνο για τον προδότη τη σχέσης, αλλά γενικά για την ανθρώπινη αξιοπιστία.
Η προδομένη γυναίκα του Δήμου σχεδόν νιώθει μια πρωτόφαντη αλλά ψυχρά ελεγχόμενη ηδονή άλλης τάξεως βλέποντας πλέον ερωτικά ανενεργό, άρα αφοπλισμένο το ερωτικό σώμα που κάποτε χάρηκε και το απώλεσε.
Η Γιώτα Φέστα ερμήνευσε με τρόπο αριστουργηματικό την παγωμένη περσόνα της προδομένης του έρωτα. Κατόρθωσε να μας πείσει με τρόπο λιτό, κίνηση λιτή και μια βαθιά πίκρα στα αδάκρυτα μάτια της πως το τραύμα ήταν ανεπούλωτο και η μνήμη έχει στομώσει μετατρέποντας την παλαιά ευτυχία σε αηδία και την ανάμνηση της ηδονής σε διαρκή ψυχική και σωματική οδύνη.
Κώστας Γεωργουσόπουλος Τα Νέα